Who runs the world? Pure powervrouwen die mannen overvleugelen
SHEFI Xhaferaj: heldin in Houffalize
De Luxemburgse met Albanese roots deed in Houffalize en omstreken de monden openvallen op 10 juli dit jaar. Xhaferai (zie foto boven) liet op de 68K van de La Chouffe Trail - meteen de langste afstand - iedereen achter zich. Alle vrouwen én alle mannen beten in het stof. 6:57:20 was haar eindtijd, net zeven seconden sneller dan nummer twee Michel Pierard. Een prestatie om u tegen te zeggen.
De 38-jarige was trouwens niet aan haar proefstuk toe. Drie weken eerder eindigde ze ook al allround op het podium op de Trail d’Orval. Op de 53K eindigde ze er op een knappe derde plek.
MAGGIE Guterl: last (wo)man standing
Nog straffer is het exploot van Maggie Guterl (41). Zij sloeg
de ultrawereld met verstomming door in 2019 Big’s Backyard Ultra (zie onderaan)
te winnen. Daarmee klopte ze niet enkel haar medevrouwen, maar ook enkele van
de allersterkste traillopende mannen ter wereld. Na 60 uren non-stop te hebben
gelopen klokte haar loophorloge af 402 kilometer. Daarmee had Maggatron 60 van die
duivelse zeven kilometerslange lussen gelopen. Ze keek op en zag dat de rest er
al lang de brui aan had gegeven.
Op de vraag of ze ooit aan zichzelf twijfelde tijdens de race was ze duidelijk. “Nee, niet echt”, verklaarde Guterl. “Ik viel een paar keer en dacht: ‘wow, als ik nu mijn knie blesseer dan kan ik écht verliezen.’ Ik had dus wel wat twijfels links en rechts, maar het is op dat moment dat je die moet wegduwen. Op die manier was ik dus redelijk zelfzeker. Je moet jezelf gewoon blijven vertellen dat niemand je kan kloppen.”
Big’s Backyard Ultra De race zonder einde. Een geesteskind van Gary Cantrell –
alias Lazarus Lake. De man achter de waanzinnige, en nagenoeg onfinishbare,
Barkley Marathons kwam in 2012 met een andere gestoorde loopuitdaging op de proppen.
Een eliminatierace waarbij de deelnemers toertjes van 7 kilometer moeten lopen
binnen een cutoff time van 60 minuten. Dat valt nog mee, ware het niet dat je
elk uur opnieuw moet beginnen, en opnieuw en opnieuw en opnieuw. Tot er nog maar
één iemand overblijft. |
COURTNEY Dauwalter: levende legende in basketshorts
Het palmares van Dauwalter (36) is er eentje om stil van te
worden. Een kleine greep: winst in de Western States Endurance Run (2018),
tweede overall in Big’s Backyard Ultra (2018), Ultraloper van het Jaar bij
Ultrarunning Magazine (2018), winst in de Ultra-Trail du Mont-Blanc (2019) en 2021 7de OVERALL !! , winnaar
van de George Mallory Award die atleten beloont die de fysieke grenzen van de
mens kunnen doorbreken.
"Ik eet zonder beperkingen, uit alle voedselgroepen en ik volg geen trainingsplannen. Daardoor ben ik helemaal vrij"
- Ultraloopster Courtney Dauwalter
Om te zeggen dat ze anders is als alle andere, zou een
understatement zijn. Meestal is ze eerder gekleed voor een casual
basketbalwedstrijdje dan een uithoudingsrace van meer dan 200 mijl. Een kwestie
van comfort, blijkbaar. “Ik heb altijd een voorkeur gehad voor langere shorts.
Ook in ultramarathons geven ze mij puur comfort”, vertelde ze aan Red Bull. Ook
voedingsplannen en trainingsschema’s vliegen bij haar het raam uit. “Ik eet
zonder beperkingen, uit alle voedselgroepen. Ik volg ook geen trainingsplannen,
hierdoor ben ik helemaal vrij. Ik luister gewoon elke dag heel bewust naar mijn
lichaam.”
Wetenschap bevestigt: mannelijk 'voordeel' verdwijnt
Wat hardlopen betreft, beginnen vrouwen op heel wat vlakken meteen met een flinke achterstand. Het maximale zuurstofverbruik ligt bij mannen gemiddeld 10% hoger, het vetpercentage een pak lager en zelfs de luchtwegen zijn bij mannen zo ontwikkeld dat ademhalen en afkoelen voor hen vlotter gaat. Dat ligt aan de diameter van de bovenste luchtwegen die bij vrouwen een pak kleiner is.
Als mannen en vrouwen op gelijke voet starten, draait alles om doorbijten
Maar hoe langer de afstand wordt, hoe meer de balans in evenwicht begint te geraken. Studies hebben namelijk aangetoond dat vrouwen een hoger percentage aan trage spiervezels hebben. Daar ga je dus niet sneller van lopen, maar wel efficiënter zonder vermoeid te geraken. Bovendien slagen deze vezels er uitstekend in om vet als energiebron aan te wenden. Iets wat heel interessant is op de ultralange afstanden gezien onze vetreserves vrijwel onbeperkt zijn. Dat terwijl het glycogeen dat nodig is voor de werking van ‘snelle’ vezels zeer beperkt is en uiteindelijk altijd uitgeput raakt. Een slimme manier om de man met de hamer te ontwijken.
Als mannen en vrouwen min of meer op gelijke voet starten, dan draait plots alles om het vermogen van het individu om door te bijten tijdens die laatste pijnlijke kilometers. Dat verschilt van persoon tot persoon. Sommigen bijten door, anderen zakken door de mand. Of vrouwen ook daar de mannen naar de kroon steken, dat laten we nog even in het midden.